Leen Raats, schrijver.
  • Home
    • Mijn jaar in vogelvlucht
  • Vloedlijn
  • Kort nieuws
  • Blog
  • Webshop
  • Lezen
    • Poëzie
    • Proza
  • Contact
Foto

Crossroad


Ik ga op reis
en neem niets mee

mis de laatste trein
op kruispunten waar men
om middernacht
zijn ziel verkoopt aan de duivel.


Een oude blueszanger
smeekt op krakend vinyl
een verloren liefde
om vergiffenis.

Op een dag valt de zon
ook door mijn achterdeur.


© Leen Raats
Picture

Hound Dog


Ze weet dat Elvis niet anders
dan dood kan zijn maar soms
moet ze wel geloven

in het harde licht van een dag
na een nacht vol leugens
draagt ze water in lekke kuipen
naar een woelige zee. 

Hoop is een kat
die je aait
tot ze krabt

en later toch opnieuw.


(c) Leen Raats

Foto

Sognefjord, Noorwegen

Een man vraagt me
de weg naar huis.

Ik weet niet waar hij woont
zeg dat het water hier
wel duizend meter diep is
en toch haast rimpelloos.


Hij mompelt iets over wolken
die tegen bergflanken opklimmen
met de vastberadenheid van Noormannen

dat de mist komt
en gaat als de boten
maar dat niemand hier
ooit echt weggaat.

Ik vraag me af of de bergen
eenzaam zijn of toch minstens
minder sterk dan ze zich voordoen.

We kijken hoe opvallend weinig
meeuwen hun spiegelbeeld
net niet raken.

We zijn niet meer dan een stip
aan iemands horizon

ondergaan onbewogen de regen.


© Leen Raats
Foto

Huis van dochters

Ze komt uit een familie van dochters
zegt dat je de bergen
hier altijd voelt

en dat boerderijen in Noorwegen
hun naam aan hun bewoners lenen
in plaats van andersom.

Toen ze jonger was, keek ze uit over oceanen
maar die brachten haar als een kat
telkens weer naar huis.

Ik zeg haar dat je in fjorden
ook koraalriffen vindt
en dat er mos groeit op elke steen.

Vanavond kijken we
hoe zout water zich
met zoet water mengt.



© Leen Raats

Foto

Vanitas

Vandaag is ze vergankelijk
stroomt als water naar de zee
vloeit met inkt. weigert
vaste vorm aan te nemen.

Hij haakt zijn vingers
zorgvuldig in de hare.

Zij denkt aan haar moeder
die dood is. haar vader
die leeft. en zij
die iets van beiden.

Wanneer hij haar loslaat
verdwijnt ze als een dier
angstig in de nacht.


© Leen Raats
Picture

Corpus Christi

We eten het lichaam van Christus
drinken elkaars bloed en schenken
wijwater in plastic bekers.

In door glasramen gefilterd licht
vouwen we onze handen
voor een rijk dat nooit zal komen.

's Nachts aanbidden we
gevallen engelen in neonlicht.



© Leen Raats

Picture

Wij zijn eilanden

Wij zijn eilanden
die onbewogen wachten
op wat komen gaat

golven beuken
nauwelijks voelbaar
op onze kusten in

geen meeuw die krijst
of wij antwoorden
met stug stilzwijgen

geen ongekende verte
ontgaat onze blik

het is het land
dat de zee vorm geeft

tussen onze vingers
ruist het ruime sop



© Leen Raats

Picture

Op volle zee

 
Het is niet het onbestemde
dat schemert aan de horizon

niet de meeuwen die in mijn
kielzog hangen op de wind

het zijn niet de verhalen over
de zee die zich als de liefde
niet bedwingen laat

niet de scheepswrakken
die op deze bodem rusten
als een zeeman in zijn graf.

zelfs niet de bries
die speelt met mijn haar
waardoor ook ik lichter lijk.

het is dat je op het water
zo ver kan gaan
zonder ergens te komen

hoe de zee dan alles
in het ongewisse laat.



© Leen Raats

Foto

Meer poëzie van Leen Raats lezen?

Koop hier mijn bundel 'Troebel'
Foto
Aangestuurd door
  • Home
    • Mijn jaar in vogelvlucht
  • Vloedlijn
  • Kort nieuws
  • Blog
  • Webshop
  • Lezen
    • Poëzie
    • Proza
  • Contact
✕