Corpus Christi
We eten het lichaam van Christus drinken elkaars bloed en schenken wijwater in plastic bekers. In door glasramen gefilterd licht vouwen we onze handen voor een rijk dat nooit zal komen. 's Nachts aanbidden we gevallen engelen in neonlicht. (c) Leen Raats |
Schiermonnikoog
Waar scholeksters brutaal tot het laatste
moment wachten om op te vliegen voor eilanders die stug hun leven op enkele vierkante kilometers vormgeven zoeken steltlopers en strandjutters bij laagwater naar schatten in het slib. Daar sta ik op de dijk tussen veld en kwelder. zie hoe het vasteland zich nooit helemaal van de zee kon losmaken. (hetzelfde geldt voor de mensen) Verderop reikt een oude vuurtoren eenzaam naar een wolk. (c) Leen Raats |
Wij zijn eilanden
Wij zijn eilanden die onbewogen wachten op wat komen gaat golven beuken nauwelijks voelbaar op onze kusten in geen meeuw die krijst of wij antwoorden met stug stilzwijgen geen ongekende verte ontgaat onze blik het is het land dat de zee vorm geeft tussen onze vingers ruist het ruime sop © Leen Raats |
Crossroad blues
Ik ga op reis en neem niets mee mis de laatste trein. aarzel op kruispunten waar men om middernacht zijn ziel verkoopt aan de duivel. Een oude blueszanger smeekt op krakend vinyl een verloren liefde om vergiffenis. Op een dag valt de zon ook door mijn achterdeur. © Leen Raats |
|
|
|
Sint-Hubertusplein, Runkst
Op het plein waar ze niet opgroeide kijkt men elkaar op maandagochtend over dunne schuimkragen slechts zelden in de ogen. Terneergeslagen mannen wachten op de bus, vrouwen met kleine hondjes en trolleys vol afgeprijsd kattenvoer. Een dakloze praat oeverloos tegen een vuilzak en de meeuwen schreeuwen niemands naam. Zij drinkt goedkope porto op een te vroeg uur in geen gezelschap. © Leen Raats |
Op volle zee
Het is niet het onbestemde dat schemert aan de horizon niet de meeuwen die in mijn kielzog hangen op de wind het zijn niet de verhalen over de zee die zich als de liefde niet bedwingen laat niet de scheepswrakken die op deze bodem rusten als een zeeman in zijn graf. zelfs niet de bries die speelt met mijn haar waardoor ook ik lichter lijk. het is dat je op het water zo ver kan gaan zonder ergens te komen hoe de zee dan alles in het ongewisse laat. © Leen Raats |
|
|
|
scherf
gebroken, en toch heel als een scherf die je bij toeval tussen oude rommel vond lig ik in je hand waar ik vandaan kom kan geen mens je zeggen toch bewaar je me in de onderste lade van een oude kast zoek je jezelf in wat ooit heel en verstild glanzend was streel je de randen waar ik genadeloos brak of hoop je nog steeds dat ik ooit op een dag ergens in pas © Leen Raats |
Troost
mijn handen zijn bange dieren op het tafelblad troosten we hun trillend vel ik wil mezelf achterlaten en beginnen. volg de lijnen op je gezicht tot waar ik me verliezen kan we zijn hier goed in ik zeg je dat ik niet meer kan jij streelt mijn wang en buiten tikt de regen een slaaplied op het venster © Leen Raats |
